Sommige dingen overkomen je. Of misschien juist wel de meeste zaken. Het uitstippelen van een levensroute lijkt me dan ook ondoenlijk en zelfs niet zinvol. Levert louter frustratie op en voor verwondering is geen ruimte.    Ik wil juist wel ruimte voor verwondering laten. Verwondering kun je niet op

Jakob stond in de deuropening van zijn oude houten huis, zijn blik gericht op het uitgestrekte landschap dat zich voor hem ontvouwde. De eindeloze vlakte was een mysterieus, ongetemd gebied, een plek waar niemand met zekerheid iets over wist. Het leek wel alsof de horizon zelf de geheimen van he

Het kan natuurlijk niet. Een heel leven in een paar uur uit de doeken doen. Karin kent een vol en druk bestaan waar nog dagelijks herinneringen aan worden toegevoegd. De verhalen van vroeger worden verteld tussen uitstapjes met vriendinnen, vakantieweken en dagelijkse bezigheden. In vier uur bli

Over rouw, kleur en lopen tot achter de horizon En ineens was ik wees. Een paar jaar geleden. Al sinds mijn twaalfde half en toen helemaal. En voeg daar nog maar wat levenservaringen in die trant aan toe. Vroeger gingen mensen in de rouw. In het zwart. Ik zocht naar kleur. In Nike of Adidas.    Dat

Marathon Ik was in die laatste week ervoor twee boeken tegelijk aan het lezen. Een tweedehands van Kees Koomen met de titel: De marathon, kinderen van Pheidippides (van Abebe Bikila tot Emil Zátopek) en een boek dat ik te leen had, geschreven door Dolf Jansen (Altijd verder). Het hield me een beetje

Het is donderdag 25 januari 1990 en er waait langs de Noordwijkse kust een zware storm. Ik fiets van mijn werk naar huis en de dakpannen vallen van de daken op dat moment. Mijn vader reed toevallig voor mij met de auto en we kwamen gelijk thuis. Hij was bij zijn ouders geweest om te controleren o

Alleen een paar bouwvakkers kwam ik vanmorgen tegen. Dezelfde als gisteren. Terwijl ik ze normaal gesproken in een meute van schoolgaande kinderen niet gedag zou zeggen, wenste ik ze nu een goedemorgen. Ze draaiden zich enthousiast om en wensten me hetzelfde toe. Heus, anderhalve meter afstand. En v

Het is 24 juli 2004 als ik met twee van de drie kinderen naar Den Haag verhuis. De oudste is dan al even ingeschreven aan de universiteit in Nijmegen en, na een jaar onrustig pendelen, daar sinds zijn tweede studiejaar woonachtig. Later zou hij eens zeggen dat Nijmegen hem gevormd heeft. Een uitsp

Toen ik nog echt een groentje was in hardloopland, trainde ik in een oud voetbalbroekje van een van mijn zoons en een 'gewoon' shirtje. Mijn schoenen waren zeker al meer dan drie jaar oud. Ik had geen benul.  In mijn optiek moesten de benen het doen, en niet de outfit. Ik moest zelfs een beetje lac