Snoepwinkel

Toen ik nog echt een groentje was in hardloopland, trainde ik in een oud voetbalbroekje van een van mijn zoons en een 'gewoon' shirtje. Mijn schoenen waren zeker al meer dan drie jaar oud. Ik had geen benul. 

In mijn optiek moesten de benen het doen, en niet de outfit. Ik moest zelfs een beetje lachen om al die kleurige shirtjes met recente marathondata erop die lopers droegen. Ik vond het maar patserig staan. En dan heb ik het nog niet gehad over die kousen die over de kuiten gaan en frivole broeken en broekjes. Niks voor mij. 

Wel wat voor mij natuurlijk! Ik neem al mijn vooroordelen over hardloopkleding terug, want een sportwinkel is inmiddels voor mij een snoepwinkel geworden. 

Echt heel veel hardloopkleding heb ik nog niet echt (ik hoor verhalen over kasten vol shirtjes en broekjes, bij mij is het nog slechts één lade), maar het begin is er. Hoe het werkt? Als je eenmaal een beetje aan die renverslaving toegeeft, begint het: 'ik heb zo hard getraind, dat ik die mooie sportbroek wel verdiend heb'. Of: 'die halve marathon, ja... daar heb ik echt nieuwe schoenen voor nodig'. En dan de klap op de vuurpijl: 'Ik heb niks om aan te trekken!'

Dat zei je misschien als puber als je die felbegeerde 501 jeans wilde, maar als 'volwassen loper' gaat dit natuurlijk nergens over. Je hebt setjes genoeg, maar je hebt gewoon zin in een nieuwe loopoutfit. Zo lekker! 

Niets op tegen dus, maar ik verbaas me toch iedere training weer over het feit dat geen enkele loper hetzelfde draagt. Er is klaarblijkelijk veel, heel veel keuze. Van soms een mazzeltje of een goedkope voltreffer tot een uitzinnig setje van een even uitzinnige prijs (lees: reteduur). Het is maar net wat je wilt en wat je portemonnee toelaat. 

En weet je wat me ook opvalt: lopers zien het direct als een van hun maatjes iets nieuws aan heeft. 'Hé, heb je nieuwe schoenen?'. 'Goh, wat een goeie kleur, dat shirt. Nieuw zeker!'. Nee, dat loopclubje vormt een modewereldje op zich. Het is wachten op de eerste lopers op de catwalk! Of moet ik zeggen: catrun. 

ps; dat voetbalbroekje heb ik nog. Zit zo verdomd lekker... niet doorvertellen! 

Julia van Bohemen